Het was warm voor januari, dacht Petra. Ze tuurde stilletjes naar haar verwaarloosde voortuin, waar ze al enkele maanden niets in had gedaan. Dat was nu eenmaal David zijn taak geweest en ook al had ze hem hier zo'n vijf jaar niet meer gezien, toch lukte het haar niet om zijn klusje over te nemen. Al nippend, sloeg ze haar...
Waren mijn ogen. Het ging niet meer. Ik was op. Ik heb geprobeerd, echt heel hard zelfs. Maar er komt een punt waarop je niet meer gewoon kunt doorzetten. Je kan 'nog even doordoen', 'nog even volhouden', 'nog even verdergaan'. Maar niet voor altijd. 'Nog even' wordt op den duur een eeuwigheid. En in die eeuwigheid zag ik niets meer....
Cassandra schrikt op wanneer de bel gaat.
De koude winterlucht voelt als een withete ijzerstaaf die door haar keel naar haar longen wordt geduwd. De dagen zijn kort en koud. De bomen wiens bladeren anders verwelkomend naar de zon toegroeien, zijn verdwenen onder een laag van aarde. Nora was nooit een winterkind, ze hield van de belofte van de lente en de omarming van de zomer. Dagen...